Real Madryt w poszukiwaniu własnego miejsca

Trudno uwierzyć, że tak utytułowany klub, jak Królewscy, dopiero po ponad dwudziestu latach istnienia posiadł pełnię praw do obiektu na którym występował. Jednak na początku XX wieku mało kto mógł sobie na to pozwolić. Wcześniej Real rozgrywał spotkania w roli gospodarza między innymi na Campo de Estrada, Campo de O’Donnell, czy Ciudad Lineal, by w 1924 roku przenieść się „na swoje”.

Poszukiwanie własnego kąta

Po okresie licznych przeprowadzek zespół Los Blancos zakotwiczył na Campo de O’Donnell. W ciągu 11 lat stadion ten gościł cztery finały Pucharu Króla w 1908, 1909, 1913 oraz 1918 roku. Był najnowocześniejszym w Madrycie. Budowa dodatkowych dwóch trybun spowodowała, iż łącznie mógł pomieścić około 6000 widzów. Nic nie wskazywało na kolejne pakowanie walizek. Niestety w 1923 roku władze miasta postanowiły sprzedać grunty na terenie boiska pod budowę nowych mieszkań, co spowodowało konieczność znalezienia nowego obiektu. Wybór padł na Ciudad Lineal, lecz dopiero dzięki modernizacji projektanta konstrukcji udało się go przystosować do gry w piłkę nożną. Koszty wynajmu wyniosły 1500 peset rocznie. 29 kwietnia 1923 roku na inauguracyjnym spotkaniu stadion wypełniony był po brzegi. Real Madryt pokonał wówczas Real Union 2:0. Jednak mimo trawiastej murawy (co w owych czasach stanowiło rzadkość) i pojemności 8000 fanów, lokalizacja na przedmieściach miasta oraz komfort pozostawiały wiele do życzenia.

Pod wpływem poprzednich doświadczeń władze klubu zdecydowały wybudować własnościowy obiekt w Chamartín de la Rosa (obecnie północna dzielnica Madrytu). Architektem projektu został były zawodnik Realu Madryt – José María Castell, który w tym samym roku oddał do użytku Estadio Metropolitano (ówczesny obiekt Atlético Madryt). Władze Królewskich pomyślały o wszystkim. W skład nowego kompleksu miały wejść także basen, korty tenisowe i siłownia. Stadion wzorowany na brytyjskich odpowiednikach miał pomieścić 15 000 widzów (w tym około 4 000 miejsc siedzących). Według oficjalnych szacunków koszty realizacji całego projektu wyniosły 632 000 peset.

Kontrowersje pojawiły się, gdy przyszła kolej do nadania nazwy. Część zarządu próbowała przeforsować nazwę Park Sportu Realu Madryt, ostatecznie obiekt został ochrzczony jako Campo del Real Madryt Fútbol Club. Natomiast do historii przeszła jeszcze inna nazwa tym razem fanów – Estadio de Chamartín. Inauguracja kompleksu miała miejsce 17 maja 1924 roku. Real Madryt przy wypełnionych po brzegi trybunach pokonał zdobywców Pucharu Anglii – Newcastle United 3:2. Pierwszego historycznego gola strzelił piłkarz gospodarzy Félix Pérez. Po kilku latach „spokoju od stadionowych wyprowadzek” nastąpiło kolejne wydarzenie mające olbrzymi wpływ nie tylko na sferę sportową…

Następstwa bratobójczej walki

Na początku wojny domowej stadion był użytkowany przez siły Republikanów do wieców politycznych i różnorodnych wydarzeń sportowych. W miarę zbliżania się frontu do Madrytu zaczął pełnić funkcję magazynu na broń i paliwo. Częściowo zniszczony był następnie wykorzystywany jako centrum zatrzymań dla więźniów politycznych. 1 kwietnia 1939 roku już po zakończeniu działań wojennych pion decyzyjny Realu Madryt postanowił zapoznać się ze stanem stadionu.

Foto: madrid1936.es

Jeden z członków zarządu po oględzinach ponoć stwierdził: Będzie to niezwykle skomplikowany problem do rozwiązania. Potrzeba około 300 000 peset na odnowę obiektu. Estadio de Chamartín zostało ponownie otwarte 22 października 1939 roku. W ramach Mistrzostw Regionalnych rozegrano wówczas pierwsze powojenne derby Madrytu w których Real wygrał z Atlético 2:1. Zainteresowanie futbolem po wojnie domowej wcale nie zmalało, lecz najtańsze bilety kosztowały aż 5 peset. Kibice długo nie chcieli godzić się na tak drogie wejściówki i krytykowali władze swojego klubu. Upłynęło wiele wody w Manzanares nim konflikt ten został zażegnany.

Nuevo Estadio Chamartín

Niezwykle istotne wydarzenie miało miejsce 15 września 1943 roku. Prezydentem klubu został wówczas jeden z najwybitniejszych działaczy w historii – Santiago Bernabéu. Kilka miesięcy później nowy sternik Królewskich postanowił wcielić w życie swój pierwszy poważny projekt – zakup 5 ha ziemi w północnej części Madrytu pod budowę nowego stadionu. W tym celu 22 czerwca 1944 roku pozyskał pokaźny kredyt na rzecz realizacji tego przedsięwzięcia. Koszty miały wynieść około 37-38 milionów peset. Niecałe trzy miesiące później dokonano ostatecznego wyboru projektu zgodnie z którym przyszły obiekt miał pomieścić nieco ponad 75 000 widzów, w tym około 30 000 miejsc siedzących. Pod dachem schronienie przed ewentualnymi niekorzytnymi warunkami meteorologicznymi znaleźć mogło 9125 osób. Budowa ruszyła 27 października 1944 roku i zakończyła się trzy lata później.

Ostatni mecz na Estadio de Chamartín rozegrano 15 maja 1946 roku. Real po widowiskowym meczu przegrał 4:5 z Club Deportivo Malaga. W tym samym roku obiekt został zburzony. Jednak częściowo na jego miejscu stanął nowy kompleks sportowy, na cześć wyburzanego obiektu nazwany Nuevo Estadio Chamartín (Nowy Stadion Chamartin). 14 grudnia 1947 roku w meczu otwarcia Królewscy pokonali portugalski CF Os Belenenses 3:1. Pierwszego gola zdobył napastnik gospodarzy – Sabino Barinaga. Dopiero 4 stycznia 1955 roku zmieniono nazwę stadionu na obecnie wszystkim znaną – Estadio Santiago Bernabéu.

Foto: kaisermagazine.com