Copa América – Analiza Grupy C

Dunga

Selekcjoner Canarinhos nadal bardziej znany jest ze swojej kariery zawodniczej niż z osiągnięć trenerskich, choć buty na kołku zawiesił już dłuższy czas temu. To już jego drugie podejście, pierwsze było całkiem udane, choć oczywiście od trenera Brazylii oczekuje się samych sukcesów. Dunga poprowadził swoich podopiecznych do tryumfu w Copa América 2007 oraz Pucharu Konfederacji 2009, co zwiastowało, że Brazylijczycy będą jednym z głównych kandydatów do zdobycia mistrzostwa świata. Odpadli jednak w ćwierćfinale, a Dunga postanowił odejść. Teraz jednym z głównych zadań nowego-starego selekcjonera Brazylii jest poukładanie linii obrony i wszystko wskazuje na to, że będzie w tym zakresie bardziej zdecydowany niż swoi poprzednicy.

Neymar

Choć w drużynie tak naszpikowanej świetnymi zawodnikami jak Brazylia trudno wskazać najlepszego piłkarza, to gwiazdą numer jeden i ulubieńcem kibiców jest zdecydowanie Neymar. To na nim opierała się gra ofensywna i zapewne nadal tak będzie. Piłkarz Barcelony ma za sobą bardzo udany sezon, w którym walnie przyczynił się do zdobycia trypletu, świetnie współpracując z kolegami z zespołu. Czy również w reprezentacji Neymar znajdzie nić porozumienia z innymi atakującymi?

Roberto Firmino

Czy będzie występował regularnie podczas tego CA? Wątpliwe. Jednak może być wyśmienitym dżokerem i bardzo dobrym partnerem dla Neymara. Firmino ma za sobą kolejny udany sezon w Hoffenheim. Nie dość, że jest kreatywnym zawodnikiem, potrafiącym rozciąć linię obrony jednym podaniem, to dorzuca do tego sporą ilość bramek. Podczas dotychczasowych 6 występów w kadrze zaliczył 3 trafienia. Dobre występy w Chile mogą przyspieszyć jego transfer do większego klubu.

Atak. Atak. Atak. Canarinhos są teraz ciekawszą drużyną niż wcześniej. Nie są oparci tylko o samego Neymara, co bardzo się chwali. Co prawda Filipe Luis nie da tyle w ofensywie co Marcelo, ale zapewni odpowiednią asekurację. Natomiast Dani Alves w tej formie bardzo pomoże w konstruowaniu akcji i forsowaniu linii defensywnej rywali. Poczynania ofensywne mają więc być mocno zdywersyfikowane, a jak wyjdzie w praktyce? Tego dowiemy się już niebawem.

Bramkarz i mimo wszystko linia obrony. Dani Alves asem bronienia nie jest, a jeśli David Luiz według przewidywań będzie stanowił parę stoperów razem z Mirandą, to on też miewa gorsze dni i czasem zapędza się zbyt daleko. A w Copa América nie ma drużyn, które nie potrafią zagrozić, pokazał to już Paragwaj, który był spisywany na straty w starciu z Argentyną. Defensywa będzie się musiała jednak bardzo strzec, bo choć wszystko wskazywało, że Diego Alves będzie strzegł bramki Canarinhos, to ostatecznie rola ta przypadnie Jeffersonowi. Bramkarz Blanquinegros doznał poważnej kontuzji i nie będzie mógł ratować niesfornych kolegów z defensywy. Z drugiej strony jednak, ostatnie wyniki mogą wskazywać na poprawę w tym aspekcie, ale jak jest naprawdę, dowiemy się dopiero na wielkim turnieju, jakim niewątpliwie jest CA.

Zdecydowani faworyci do wygrania całej imprezy. Jeśli Dunga dokona odpowiednich decyzji personalnych, a zawodnicy udźwigną ciążącą na nich presję, to właśnie Canarinhos powinni sięgnąć po to trofeum. A czy im się uda? Do tego trofeum jest kilku pretendentów. Łatwo nie będzie na pewno.

José Néstor Pékerman

Jeden z najlepiej rozpoznawalnych szkoleniowców na Copa América 2015. Selekcjoner Kolumbii od trzech lat, osiągał wielkie sukcesy z młodzieżowymi reprezentacjami Argentyny. Teraz stoi przed niepowtarzalną szansą sukcesu w dorosłej piłce. Kolumbia ma niesamowity potencjał, a że Pékerman potrafi ją dobrze poukładać, przekonaliśmy się na Mistrzostwach Świata w Brazylii.

James

Kreator i maszyna do strzelania bramek zarazem. W tym sezonie potwierdził, że osoby, które oceniały go jako „ruch marketingowy Realu” bardzo się myliły. Jednym zagraniem potrafi odmienić losy meczu. Obok niewątpliwej błyskotliwości jest bardzo solidny. Kolumbia ma genialnego lidera.

Jeison Murillo

Młody, ale solidny. Choć Granada w tym sezonie nie zachwycała, to kolumbijski defensor spisywał się nieźle, a w kadrze jest ważnym zawodnikiem i wszystko wskazuje na to, że będzie piłkarzem wyjściowej jedenastki. Przyszłość reprezentacji Kolumbii i niebawem zapewne transfer do większej drużyny. Kilka ciekawszych „firm” się już nim interesowało…

Nieprzewidywalność. Dzięki zawodnikom takim jak James, Cuadrado, Ibarbo, Jackson, Falcao czy Bacca, Kolumbia może zagrozić dosłownie każdemu i w każdej chwili. Mnóstwo szybkich, świetnie dryblujących i dobrze wykańczających akcję zawodników, nawet jeśli część z nich jest ostatnio nieco pod formą, nikogo czujność nie powinna zostać uśpiona. Falcao czy Cuadrado w reprezentacji mogą być całkiem innymi zawodnikami, niż byli w swoich klubach.

Środek pola nie jest najmocniejszą stroną kolumbijskiej drużyny. Choć posiada ona Jamesa, raczej na próżno szukać kolejnego zawodnika, który byłby w stanie wziąć na siebie ciężar kreacji akcji. Raczej, co typowe zresztą dla wielu innych drużyn z Copa America, akcje będą prowadzone z pominięciem drugiej linii, a ściślej mówiąc — środkowych pomocników. Ich zadania raczej będą ograniczone do odbioru piłki i ewentualnych strzałów z dystansu, których takiemu Carlosowi Sanchezowi oczywiście odmówić nie możemy. Kibice La Liga zapewne pamiętają jego torpedy, które niejednokrotnie po trafieniu w obramowanie bramki, wprawiały w osłupienie zawodników oraz kibiców.

Minimum dla Kolumbii to medal. To także jeden z faworytów, może nie ten, o którym mówi się głośno, ale drużyna, którą trzeba brać całkiem na serio. Złożona ze świetnych zawodników, z bardzo dobrym liderem oraz trenerem, który potrafi poukładać wszystkie puzzle w całość. Na co ich stać? Tego dowiemy się po starciu z Brazylią. Czarnym koniem rozgrywek nie będą z prostego powodu. Ich końcowy sukces nie powinien nikogo zdziwić.

Ricardo Gareca

Kolejny trener Argentyńczyk w tej grupie. Prawie dziesięć lat młodszy od Pékermana, jednak zgoła inny szkoleniowiec od sternika Kolumbii. Gareca także ma na koncie niemałe sukcesy, jednak w piłce klubowej. Jego przygoda z kadrą Peru zaczęła się dopiero trzy miesiące temu. Czy osiągnięcia z nieco innego podwórka będzie w stanie przenieść na reprezentacyjny grunt? Z reprezentacją jaką jest Paragwaj będzie raczej trudno, ale trener z doświadczeniem w Brazylii, Peru, Argentynie, Kolumbii musi być brany poważnie. Zwłaszcza jeśli czterokrotnie wygrywał ze swoimi zespołami ligę argentyńską, a raz rozgrywki w Peru…

Jefferson Farfán

Absolutna perełka w kadrze Peru. Zawodnik, który przydałby się w każdej drużynie. Jest jednak jeden problem. Peruwiańska gwiazda ma za sobą fatalny sezon w Schalke. Tylko dziewięć meczów rozegranych, żadnego gola ani asysty. Wszystko przez poważną kontuzję, której nabawił się jeszcze przed sezonem. Co prawda wrócił w marcu, ale nękały go kolejne, mniejsze już urazy. Najważniejsze pytanie dla fanów peruwiańskiej reprezentacji brzmi więc: jak się czuje Farfán?

André Carrillo

Choć nie pojawia się w przewidywanych składach, mam dziwne przeczucie, że trener jednak na niego postawi. Siedem goli i osiemnaście asyst w dość mocnej lidze portugalskiej, to bardzo dobry wynik i szkoda byłoby tego potencjału nie wykorzystać, zwłaszcza, kiedy wątpliwa jest forma największego gwiazdora reprezentacji. 24-letni skrzydłowy powinien wnieść dużo świeżości w poczynania kadry Peru.

Nic nowego, po raz kolejny będzie to atak. Południowoamerykańskie ekipy z tego słyną, a Peru ma naprawdę kilku świetnych zawodników w formacji ofensywnej. Wcześniej wymienieni Carrillo i Farfán, a także Pizarro czy Guerrero. Są to zawodnicy, którzy potrafią zrobić różnice. Tylko jak ich wszystkich razem na boisku pomieścić? To już ból głowy selekcjonera reprezentacji

Tyły i środek pola, to miejsca, które mogą zadecydować o tym czy Peru wyjdzie przynajmniej z grupy, czy nie. Będzie o to niezwykle trudno, bo defensywa i rozegranie tej reprezentacji nie stoi na najwyższym poziomie. Jak jednak pokazał mecz Argentyny z Paragwajem, nie tylko to się w futbolu południowoamerykańskim liczy…

Peru teoretycznie jedyne na co powinno liczyć, to awans z grupy i to z trzeciego miejsca. Ma jednak potencjał by sprawić niespodziankę. Oczywiście, niespodziankę pokroju remisu z Brazylią czy Kolumbią, bo jakikolwiek sukces w tym turnieju trzeba by było uznać za wielką sensację. Kibice lubią takie ekipy i zapewne wielu neutralnych fanów będzie za nich trzymało kciuki, aby sprawili jakiegoś figla wielkim. Będzie jednak o to niesamowicie trudno.

Noel Sanvicente

Reprezentację Wenezueli prowadzi Wenezuelczyk i to już należy uznać za pewien sukces, bo przecież wiele reprezentacji sięga po doświadczonych fachowców, zazwyczaj z Argentyny. Sanvicente jest jednak w swoim kraju wielką postacią. 50 lat na karku, a jest siedmiokrotnym mistrzem Wenezueli i to z dwoma klubami. Nic więc dziwnego, ze rok temu dostał szansę prowadzenia swojej rodzimej reprezentacji, w której grał też jako piłkarz. Zresztą, Wenezuela to nieco „hipsterski” kraj pod względem trenerów. Ostatnio cudzoziemiec prowadził kadrę… 14 lat temu.

Salomon Rondón

Świetnie znany kibicom hiszpańskiej piłki, rosły napastnik. Zdecydowanie nadal dobrze spisywałby się w La Liga, jest w dobrej formie i powinien niejednokrotnie zagrozić przeciwnikom swoimi strzałami i groźnymi zagraniami. Jak swój wzrost ma bardzo dobrą technikę, jest zwinny i szybki. Takiego napastnika chciałaby chyba każda reprezentacja, jeśli nie do roli pierwszoplanowej, to chociaż w roli dżokera. Rondón może napsuć nerwów niejednemu potentatowi.

Josef Martinez

Siedem goli i trzy asysty to na przestrzeni całego sezonu, zwłaszcza dla napastnika, nie jest jakaś genialna liczba, ale jeśli mówimy o młodym zawodniku pełniącym rolę drugiego snajpera, w ekipie która nie ma za sobą najlepszego sezonu, to nie wygląda to już tak źle. Martinez powinien być dobrym partnerem dla Rondóna, zwłaszcza, że to całkiem inny typ zawodnika, niski, ale zwinny i szybki.

Grupa C mogłaby się równie dobrze nazywać grupą A-taku. To właśnie ta formacja jest najsilniejszą nawet w ekipie Wenezueli. Jeden świetny napastnik, drugi dobry, do tego niezły Miku. Trzeba jednak podkreślić, że w odróżnieniu od innych zespołów, które nie mogą być uznawane za faworytów, Wenezuela ma całkiem nieźle się prezentującą linię obrony. Amorebieta, Rosales czy Vizcarrondo to zawodnicy, którzy mogą zapewnić spokój na tyłach. Oczywiście bez przesady z tą solidnością, ale jest lepiej niż gorzej.

Przód? Jest. Tył? Jest. Środek? Środek…? No właśnie. Pomoc Wenezueli nie prezentuje się zbyt okazale. Najprawdopodobniej w ich wykonaniu będziemy obserwowali wiele długich piłek adresowanych na Rondóna. To oczywiście może zdać rezultat, ale nie musi. Tak czy siak, Wenezuela najprawdopodobniej będzie grać głównie z kontry, zwłaszcza w takiej grupie, więc być może nie będzie to tak wielkim problemem.

Sytuacja wygląda podobnie jak z Peru, choć w moim odczuciu jednak nieco lepiej. A wszystko przez dobrze dysponowaną gwiazdę zespołu i lepszą linię defensywy Wenezueli. Jeśli miałbym wskazać kto ewentualnie może wyjść z tej grupy “na trzeciego” to byłaby to właśnie Wenezuela. Choć kto wie, moze sprawią niespodziankę nawet w meczu z jednym z faworytów? Stać ich na to, jednak aby tak się stało, wszystko musi w tej ekipie zagrać na “tip top”, a to nie jest takie oczywiste.