Copa América – Analiza Grupy B

Gerardo Martino

Kolejny z tysiąca uczniów Marcelo Bielsy, choć z innej gliny ulepiony. Żywy pomnik Newell’s Old Boys na pozycji rozgrywającego, ma nawet na koncie jeden skromny mecz w kadrze narodowej – 18. lutego 1991 roku, przeciwko Węgrom. Swoje pierwsze sukcesy trenerskie odnosił w Paragwaju, gdzie został mistrzem kraju z Libertad i Cerro Porteno. Od 2006 roku zajął się odbudową ich drużyny narodowej. Tam, udało mu się wywalczyć m.in. ćwierćfinał na mundialu w RPA w 2010 roku oraz zająć drugie miejsce na ostatnim Copa América. Krótki i mało udany epizod w Barcelonie nie przekreślił jego szans na ambitną pracę. Dlatego też otrzymał w spadku po Sabelli reprezentację Argentyny. Zimny i wyrachowany taktyk, pomimo nieco defensywnego usposobienia ostatnio stawia na zorganizowany atak. Na ławce spokojny, ale przydomek Tata zawdzięcza swoim umiejętnościom retorycznym. To jego rozmowy pogodziły zwaśnionych Messiego i Téveza, by znów mogli grać ze sobą w jednej drużynie.

Lionel Messi

Memory… Find… Messi… i wszystko jasne.

Javier Pastore

Decyzja podjęta z braku laku i młodzieży. To jeden z najmłodszych zawodników w kadrze, jednak o wyrobionej już renomie. Wysoki, wyśmienity technicznie, rozgrywający. W PSG dość często gra jako skrzydłowy, o dziwo na tej pozycji także spisuje się dobrze. Początkowo Chudy Książę Paryża miał kłopot z przytłaczającą go obecnością szwedzkiego króla-szaleńca, ale z czasem poradził sobie z podziałem władzy na boisku. Zawodnik wchodzący w zdecydowanie najlepszy okres kariery, w kadrze był przez lata pomijany, z powodu różnic zdań między nim a Messim. Teraz panowie sobie już wszystko wyjaśnili z dobrem dla nich samych i Albicelestes.

Nazwanie tego zespołu Dream Teamem nie byłoby wcale obrazą ich majestatu. Plejada gwiazd, zwłaszcza w ofensywnie – Messi, Aguëro, Di María, Tévez – powinna stanowić o gwarancji zmasowanego ataku, potrafiącego rozbić każdy możliwy mur. Jeśli doliczymy do tego taktyczne wyrachowanie od Taty Martino, to efektem finalnym będzie klasa i elegancja, po której przeciwnik sam się podda i zacznie strzelać do własnej bramki. Pod względem personaliów jest to najsilniejsza drużyna tego turnieju.

Paradoksalnie każdy Dream Team ma to do siebie, że buta i pycha w takich zespołach sięga zenitu. Niewykluczone, że podział drużyny na „kumpli Messiego” i „paru gości, którzy wykupili lepsze miejscówki” sprawi, że gdzieś między nimi może dojść do wewnętrznych tarć. Jeśli dodamy do tego nieobliczalną defensywę, z grającym częściej w reprezentacji niż w klubie Sergio Romero… Można się spodziewać, że czynnik psychologiczny odegra tutaj największą rolę. Jeżeli Albicelestes będą skupieniu na celu głównym i wzajemnej współpracy, to nikt nie ma prawa ich pokonać. Nawet kosmici.

Jeśli wygrają ten turniej zostaną bohaterami narodowymi. Jeśli przegrają na dowolnym etapie rozgrywek społeczeństwo zażąda ich głów i skazania na śmierć ich rodzin. Od 23 lat seniorska kadra Albicelestes nie wygrała ŻADNEGO poważnego turnieju rangi Copa América lub mundialu, a frustracja kolejnych pokoleń piłkarskich jest coraz większa. Wszystko przemawia za tym, by w końcu sięgnąć po ten wymarzony triumf i pokazać, że to oni są panami tego świata. Pomimo iż oficjalnie palmę tę dzierżą, ci niedobrzy Niemcy.

Óscar Washington Tabárez

El Maestro – ojciec wszystkich ojców i jeden z najbardziej znanych nauczycieli w Urugwaju. Nestor i najstarszy wiekowo z Tabárezów, to postać wielowątkowa, która prowadzi kadrę Charruas od 2006 roku. Drugi raz, bo wcześniej pracował z nią w latach 1988/90. Choć liczba jego sukcesów nie jest może przytłaczająca, to jednak zdobył Copa Libertadores z Penarolem, był mistrzem Argentyny z Boca Juniors, ale przede wszystkim zajął z Urugwajem 4. miejsce na mundialu w RPA oraz wygrał przed czterema laty Copa Amé rica. Oaza spokoju. Z racji wieku, darzy się go szacunkiem wszędzie tam, gdzie się nie pojawi.

Edison Cavani

Brak najlepszego wśród Celestes Luisa Suáreza sprawiła, że kapituła wyznaczyła na lidera tej kadry Edisona Cavaniego. Będący w nieco sinusoidalnej formie, jest piłkarzem kompletnym o tylu atutach, że nie sposób ich wymienić. Jako snajper potrafi z zimną krwią pokonać bramkarza rywali, ale kiedy potrzeba, to i powalczy o każdy milimetr boiska. Jego boiskowa inteligencja może i nie jest równa tej dotyczącej geografii świata – wszak Edison jest przekonany, że Jamajka leży w Afryce. Jednak to i tak największy atut ofensywny tej drużyny.

Diego Rolán

Znamienite korzenie piłkarskie dzięki pokrewieństwu z legendarnym Tomasem Rolánem (jego dziadek), wystawiają osobie Diego najlepsze referencje. Po bardzo udanym sezonie w barwach Bordeaux chce pokazać się światu ze najlepszej strony. Technika, drybling, przyspieszenie i kreatywność sprawiają, że może godnie zastąpić nieobecnego Suáreza. Jeden z tych diamentów, które mogą być wieczne, o ile będą iść drogą wiedzioną przez pracę, cierpliwość i konsekwencję.

Celestes to drużyna, która – gdyby chciało się ją narysować – powinna swym kształtem przypominać znak zapytania. To największa zagadka tych mistrzostw, która łączy w sobie doświadczenie i stopniowe wdrażanie młodzieży. Mieszanka ta może okazać się iście wybuchowa, bo na każdej pozycji Tabárez przygotował całkiem zjadliwe alternatywy, które mogą przechylić szalę zwycięstwa na ich korzyść. Możliwe jednak, że część z tych eksperymentów istotnie nie wypali. Jednak reszta, będzie stanowiła materiał pod budowę ekipy mającej zawojować świat w 2018 roku na rosyjskiej ziemi.

Nieprzewidywalność jest mieczem obusiecznym: można ninm zabić albo przeciwnika, albo siebie samego. Problem Urugwaju tkwi nie tylko po stornie personalnej (np. Cristian Rodríguez czy Egidio Arevalo Rios). To także taktyka, która jest tak archaiczna, że wstydem byłoby ją nazwać niespodzianką. Klasyczne 4-4-2, które wynaleziono jeszcze za życia Mozarta, może okazać się zbyt łatwe do rozszyfrowania. Wyłączenie ledwie kilku ogniw sprawia, że auto pod nazwą Urugwaj, będzie musiało zjechać do garażu.

„Nie ma róży bez ognia, tak jak nie ma wódki bez zagryzki” – ten cytat stanowi odpowiedź na pytanie, co może się z tą drużyną stać. Z jednej strony obrona tytułu jest jak najbardziej realna, z drugiej jednak, muszą się pojawić pewne czynniki sprzyjające, mogące ten efekt uczynić prawdą. Wydaje mi się, że pomimo wielu mocnych stron, te wyrwy, które zieją w kadrze Urugwaju mogą się okazać nie do przeskoczenia i w konsekwencji zepchną go przepaść. Wyjście z grupy to minimum.

Ramón Díaz

Jako piłkarz, był postacią wybitną – rasowym, jak nie do końca spełnionym snajperem. Legenda River Plate. Gdy na koniec kariery poleciał do odległej Japonii, był uosobieniem Tsubasy Ozory. Jako trener ma na swoim koncie więcej osiągnięć, choć większość z nich sięga dekady lat ‘90. To wtedy zdobył 4 z 6 tytułów mistrzowskich z River, wygrywał z tym klubem Copa Libertadores i pokazał światu takie gwiazdy jak Hernan Crespo, Ariel Ortega, Marcelo Gallardo czy Pablo Aimar. Po 2002 roku zrobił sobie przerwę, ale gdy wrócił, od razu wpadł w absurdalne sidła Oxfordu. Stamtąd wędrował po kraju, by dopiero w zeszłym roku wygrać Torneo Final z River. Emocjonalny, lecz wraz z wiekiem nieco zgorzkniały trener, który ma coś jeszcze do udowodnienia.

Roque Santa Cruz

Postać powoli schodząca ze sceny futbolowej, przynajmniej, na niwie reprezentacyjnej. Człowiek-instytucja, który w futbolu europejskim zapisał się może nie złotymi, ale srebrnymi zgłoskami. Bayern, Blackburn, Málaga – w tych klubach jego błysk przynosił drużynom chwałę. Lis pola karnego i piłkarz z instynktem strzeleckim. Choć jego kariera nie obfitowała w multum goli, to zawsze defensywa przeciwników, widząc go, nie raz wpadała w panikę. To będzie jego czwarty turniej Copa América. Co ciekawe, na każdym z nich strzelał przynajmniej jedną bramkę (trzy w 1999 roku, trzy w 2007 i jedną w 2011).

Derlis González

Jeśli Paragwaj zajdzie wysoko i Díaz da mu więcej niż 5 minut, to mamy potencjalną wschodzącą gwiazdę turnieju. Snajper, który dzięki swojej nietuzinkowej technice i zwrotności, może okazać się ważnym wzmocnieniem Guarani. W dodatku jego sporym atutem jest też możliwość gry na skrzydle, co dodaje pikanterii jego postaci. Pomimo dość mizernych warunków fizycznych potrafi się uwolnić od przeciwnika jednym sprytnym zrywem. W Bazylei pokazał już, że słusznie zrobił, wybierając piłkę nożną a nie zawód… murarza.

Część z kadrowiczów zna się jak łyse konie, choć nazwanie ich starymi klaczami byłoby bardziej adekwatnie. Doświadczenie plus zgranie powinno być atutem Guarani, która naznaczona swoją historią preferuje grę w kontry, pozwalając rywalowi na prowadzenie gry. Jeśli dodamy do tego agresywność w odbiorze i mind games, to przeciwnik musi zachować czujność i liczyć, że przebicie się przez autobus, będzie nie lada wyzwaniem.

Po odejściu Gerardo Martino drużyna straciła pazur, zęby i wszystko to, co było ostre w jej grze. Przez niemalże geriatryczny problem Paragwaju zabrakło na mundialu w Brazylii. Zabrakło także pierwiastka kreatywności w taktyce. W dodatku skłócone divy pokroju Oscara Cardozo wpływały mocno negatywnie na nastroje na zgrupowaniach. Jeszcze Wam mało? Ramón Díaz poprowadził drużynę w trzech meczach i żadnego z nich nie wygrał. W każdym z nich zastosował różne warianty taktyczne, które spaliły na panewce. Drużyna, która rodzi się w bólach, może być zbyt chaotyczna by ugrać coś już teraz.

Wyjście z grupy, w której jest Argentyna i Urugwaj, będzie nie lada wyzwaniem. Nie da się ukryć, że Guarani przechodzą drogę przez piekło i wcale nie widać symptomów, by coś drgnęło i zaczęli zmierzać ku górze. Zresztą Ramón Díaz nie wygląda na osobę, która mogłaby coś zmienić, albowiem jego niuanse taktyczne i mentalne zatrzymały się na latach ‘90. Dziś nie mają już większego sensu i są łatwe do rozszyfrowania. Na pewno drużyna ta powalczy o minimum awans z trzeciego miejsca, gdzie kluczowy będzie grad goli przeciwko Jamajce.

Winfried Schafer

Jedyny europejski trener podczas tych mistrzostw, którego największym plusem jest poczucie humoru z dowcipami o Heldze w roli głównej. Jako piłkarz wiele pięknych lat spędził w Borussi Moenchengladbach, gdzie udało mu się posmakować przegranego finału Pucharu Mistrzów z 1977 roku. Co ciekawe, dzięki rezygnacji Liverpoolu, przystąpił do gry o Puchar Interkontynentalny z Boca Juniors, z którym to w dwumeczu jego drużyna zebrała potężne lanie 2-5. Jako trener zasłynął z wygrania Pucharu Narodów Afryki w 2002 roku z Kamerunem. I od Tajlandii po tajfuny, dotarł do Jamajki.

Jobi McAnuff

Pewnie kandydatura ta wzbudzi trochę kontrowersji, ale wybór pomiędzy nim a Gilesem Barnsem lub Adrianem Mariappą,był decyzją, której nie sposób podjąć. Jobi, jak jego imię wskazuje, to pracownik pełnoetatowy, który całe swoje życie spędza, na służbie Jej Królewskiej Mości w Anglii. Wychowanek Wimbledonu, przechodził od klubu do klubu, gdzie zawsze mógł liczyć na plac gry. Na dłużej zakotwiczył w Reading, gdzie spędził pięć lat a aktualnie zdecydował się na orientalne klimaty z Leytonem, czyli dalekim kuzynem Liptona. Bardzo solidny pomocnik, u którego siła oraz długie przerzuty są najniebezpieczniejszą bronią. Co ciekawe, choć w kadrze zadebiutował już w 2002 roku, to wrócił do niej po 11 latach przerwy.

Deshorn Brown

Pośmialiśmy się a tymczasem gdzieś między norweskimi polami jedzie traktor, a za jego kierownicą siedzi Deshorn Brown. Co prawda nie jest już najmłodszy – ma na karku całe 24 lata. Po przyzwoitej grze w barwach Colorado Rapids przeniósł się do Valerangi Oslo. W obecnym sezonie po 10 meczach ma na swoim koncie 5 goli, a jego gra w powietrzu zdołała narobić w lidze sporo zamiaszania. Wzrost i umiejętność punktowania ze stałych fragmentów gry, to z pewnością atuty, które sprawią, że przeciwnicy będą musieli zachować czujność.

To będzie Happy Reggae Football. Za sukces możemy uznać mniej niż trzy stracone gole na mecz. Żadna taktyka, raczej luzackie ruchy, będą stanowiły o ich sile. Nie muszą niczego udowadniać. Nie ma żadnego ciśnienia na wynik, więc komfort psychiczny będzie ich największym atutem. I to chyba jedyne, co można o nich dobrego powiedzieć. Jednak i tu mamy ciekawostkę: nie przegrali już od czterech spotkań, a w tym roku udało im się pokonać Wenezuelę 2-1, choć głośno mówiło się o tym, że mecz był ustawiony.

W-S-Z-Y-S-T-K-O. To, że wygrali Puchar Dzikich Drużyn (zwany oficjalnie Pucharem Karaibów) jest tak naprawdę jedynym, co można nazwać sukcesem. Od taktyki po samych piłkarzy – trudno spodziewać się fajerwerków. To bardziej zbierania zawodników, niż drużyna.. Ogrywanie wysepek o populacji 50 mieszkańców nie stanowi absolutnie żadnego wyznacznika ich siły.

Dzięki naukowym odkryciom światowej sławy profesora dr rehabilitowanego Edisona Cavaniego, rzucono nowe światło na umiejscowienie geograficzne tego małego państwa. Zdaniem Urugwajczyka Jamajka leży w Afryce. I w gruncie rzeczy ta mała pomyłka, nie jest jeszcze aż tak bolesna. Bo, gdy uświadomimy sobie, skąd kolonizatorzy brali niewolników, do swoich katorżniczych prac… Resztę możecie sobie sami dopowiedzieć. The Raegge Boyz przyjechali na festiwal, który zapewne skończy się dla nich 20. czerwca. Choć, kto wie czy to, co widzimy, jest faktycznie tym, co chcemy zobaczyć.